29 اوت 2023 - یک مطالعه کوهورت در بریتانیا نشان داد که انجام هر سطحی از فعالیت بدنی در اوقات فراغت، خطر ابتلا به نوروپاتی و نفروپاتی را در افراد مبتلا به دیابت نوع 2، بین یک پنجم تا یک سوم کاهش می دهد، اگرچه تأثیر آن بر رتینوپاتی ضعیف تر بود.

این تحقیق با آنالیز داده‌های بیش از 18000 شرکت ‌کننده در مطالعه ی Biobank بریتانیا، نشان داد که حداقل سطح فعالیت گزارش‌شده برای کاهش خطر نوروپاتی و نفروپاتی ممکن است معادل کمتر از 1.5 ساعت پیاده‌روی در هفته باشد.

نویسنده اصلی این مطالعه، دکتر Frederik P.B. Kristensen از گروه اپیدمیولوژی بالینی دانشگاه آرهوس در دانمارک، گفت: این نتایج هم برای پزشکان و هم برای بیماران دلگرم کننده و اطمینان بخش است. یافته‌های ما به‌ویژه برای نوروپاتی امیدوارکننده است، زیرا در حال حاضر، هیچ درمان اصلاح‌کننده ای برای این عارضه وجود ندارد و استراتژی‌های پیشگیرانه محدودی در دسترس است.

دکتر کریستنسن تاکید کرد که "بیشتر تحقیقات دیابت بر مرگ و میر ناشی از همه علل و عوارض عروق خونی بزرگ(ماکرووسکولار) متمرکز شده است. در مطالعه کنونی، ما نیز همین الگو را برای عوارض میکروواسکولار(عروق خونی بسیار کوچک) پیدا کردیم، بنابراین حتی مقدار کمی از فعالیت بدنی برای سلامتی شما مفید خواهد بود."

او افزود: حداقل سطح فعالیتی که ما شناسایی کردیم، برای اکثر بیماران دیابت نوع 2 نیز یک هدف "دست یافتنی" است.با این حال، افراد دارای تحرک محدود و کسانی که در محل های اسکان موقت یا خانه های مراقبت زندگی می کردند، از این مطالعه حذف شدند که یک محدودیت برای این مطالعه محسوب می شود.

دکتر کریستنسن، خواهان انجام مطالعات آینده‌نگر برای تعیین رابطه دوز- پاسخ بین کل فعالیت بدنی، نه فقط فعالیت در اوقات فراغت( که به طور ایده‌آل به طور عینی اندازه‌گیری می‌شود) و خطر عوارض میکروواسکولار شد.

این تحقیق اخیراً در مجله ی Diabetes Care منتشر شده است.

تأثیر ورزش بر عوارض ریز عروقی در T2D نامشخص بود

نویسندگان خاطرنشان کردند که عوارض میکروواسکولار - مانند آسیب عصبی (نوروپاتی)، مشکلات کلیوی (نفروپاتی) و عوارض چشمی (رتینوپاتی) - در بیش از 50٪ از افراد مبتلا به دیابت نوع 2 رخ می دهد و "تأثیر قابل توجهی" بر کیفیت زندگی این افراد دارد- علاوه بر تاثیر عوارض ماکرو عروقی (مانند بیماری های قلبی عروقی)، ناتوانی و مرگ و میر.

اگرچه فعالیت بدنی به دلیل اثرات مفید آن بر عوامل خطر متابولیک، به عنوان "سنگ بنای مدیریت چند عاملی دیابت نوع 2" در نظر گرفته می شود، اما تاثیر آن بر عوارض میکروواسکولار "نامشخص" و شواهد در این زمینه محدود و "متعارض" هستند.

بنابراین، محققان به دنبال بررسی ارتباط دوز-پاسخ، از جمله حداقل سطح موثر فعالیت بدنی در اوقات فراغت برای کاهش خطر ابتلا به نوروپاتی، نفروپاتی و رتینوپاتی بودند.

آنها یک مطالعه کوهورت بر روی افراد مبتلا به دیابت نوع 2 ازBiobank انگلستان که بین 37 تا 82 سال سن داشتند، انجام دادند. این افراد با استفاده از الگوریتم Eastwood و یا هموگلوبین A1c بیش از 48 میلی مول بر مول(6.5 درصد) شناسایی شدند.

افراد مبتلا به دیابت نوع 1 یا دیابت بارداری، و همچنین افرادی که دارای اختلالات جسمی ناتوان کننده عمده، بیماری های عصبی و اختلالات روانی بودند، از مطالعه خارج شدند.

فعالیت بدنی اوقات فراغت بر اساس فراوانی، مدت و انواع فعالیت‌های بدنی گزارش‌شده توسط خود افراد در نظر گرفته شد و برای محاسبه کل فعالیت بدنی در اوقات فراغت بصورت MET[1]- ساعتدر هفته، با هم ترکیب شد.

با استفاده از توصیه های انجمن دیابت آمریکا و سازمان جهانی بهداشت در مورد 150 تا 300 دقیقه فعالیت بدنی متوسط تا شدید در اوقات فراغت در هفته، محققان سطح فعالیت متوسط توصیه شده را 150 دقیقه(معادل 2.5 ساعت یا 7.5- MET ساعت در هفته) تعیین کردند.

در مجموع، 18092 فرد مبتلا به دیابت نوع 2 در این آنالیز قرار گرفتند که 37 درصد از آنها زن بودند. میانگین سنی افراد 60 سال بود.ده درصد از شرکت کنندگان هیچ فعالیت بدنی در اوقات فراغت نداشتند، 38 درصد فعالیت زیر آستانه فعالیت متوسط، 20 درصد در سطح توصیه شده و 32 درصد فعال تر بودند.

افرادی که هیچ فعالیت بدنی انجام نمی‌دادند بیشتر احتمال داشت که زن باشند، جوان‌تر باشند، شاخص توده بدنی بالاتری داشته باشند، میانگین A1c بیشتری داشته باشند و همچنین مشخصات اجتماعی و جمعیت شناختی و رفتاری نامطلوبی داشته باشند.

طی یک پیگیری متوسط 12.1 سال، 3.7٪ از شرکت کنندگان مبتلا به نوروپاتی، 10.2٪ به نفروپاتی، و 11.7٪ به رتینوپاتی تشخیص داده شدند، که به ترتیب برابر با بروز 3.5، 9.8، و 11.4 در هر 1000 سال- نفر است.

محققان دریافتند که هر سطح از فعالیت بدنی با کاهش تقریبی خطر نوروپاتی و نفروپاتی مرتبط است.

تجزیه و تحلیل چند متغیره نشان داد که در مقایسه با عدم فعالیت بدنی، فعالیت کمتر از سطح توصیه شده با نسبت خطر تعدیل شده(aHR) 0.71 برای نوروپاتی همراه بود، در حالی که aHR برای فعالیت در سطح توصیه شده 0.73 و برای فعالیت بالاتر از سطح توصیه شده، 0.67 بود.

نسبت خطر تعدیل شدهبرای نفروپاتی در مقایسه با عدم فعالیت بدنی برای فعالیت کمتر از حد توصیه شده 0.79 بود،برای فعالیت در سطح توصیه شده، 0.80 و برای فعالیت بالاتر از سطح توصیه شده نیز 0.80 بود.

ارتباط بین فعالیت بدنی و رتینوپاتی ضعیف تر بود، با این حال، نسبت های خطر تعدیل شده برای فعالیت کمتر از حد توصیه شده، در سطح توصیه شده و بالاتر از سطح توصیه شده، به ترتیب های 0.91، 0.91، و 0.98 بود.

محققان معتقدند که این ارتباط کمتر، می تواند به دلیل تفاوت در علت اشکال مختلف عوارض میکروواسکولار باشد.

آنها خاطرنشان می کنند که هایپرگلایسمی عامل کلیدی در ایجاد رتینوپاتی است، در حالی که سایر عوامل خطر متابولیک مانند چاقی، مقاومت به انسولین، التهاب، دیس لیپیدمی و فشار خون بالا در نوروپاتی و نفروپاتی نقش دارند. این ارتباط در زنان نیز کمتر مشخص بود. دکتر کریستنسن گفت که این "یک زمینه مهم است که باید در تحقیقات به آن پرداخته شود."

وی ادامه داد: در حالی که نرخ‌های متفاوتی بین مردان و زنان در مورد بروز دیابت نوع 2، عوامل خطر متابولیک، عوارض و شروع درمان و تبعیت از آن وجود دارد، مکانیسم‌های دقیق همچنان نامشخص است. ما نیاز به درک بیشتری از تفاوت‌های جنسی در تنظیم متابولیک، و همچنین در شرایط زندگی مادی، عوامل اجتماعی و روانی، و دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی داریم که ممکن است بر خطر عوارض تأثیر بگذارد.

دکتر کریستنسن اضافه کرد: تفاوت‌های جنسی ممکن است در حوزه‌های بیشتری از آنچه ما هم اکنون می‌دانیم، وجود داشته باشد.

منبع:

https://www.medscape.com/viewarticle/even-hour-walk-week-lowers-risk-type-2-diabetes-2023a1000k21